Het vliegveld is altijd een aparte beleving voor mij, er is zoveel te zien vaak dat ik het soms niet allemaal kan bijhouden.
Iets wat je op een druk vliegveld goed kan doen is meisjes kijken. Lekker vanaf je loopband beetje staren naar het internationale vrouwelijk schoon is voor mij de beste manier om de tijd te doden. Maar als je als man zo die dames zit te bekijken moet je je wel realiseren dat je in een beetje een vieze mannetjes modus zit. Elke keer als je een mooi meisje ziet denk je niet dat je met haar samen een legpuzzel wilt doen maar je wilt haar neuken. Heel erg vieze mannetjes zijn precies hetzelfde maar zolang je alleen maar aan het neuken denkt en niet overgaat tot het volgen van het meisje in kwestie en later op de avond met een bivakmuts haar bespringt zit je wel goed. Je denk er even aan en als ze bijzonder mooi is kijk je nog even goed en bewaar je haar voor later op je hotel kamer als je alleen bent. Want, masturberen op een mooie schone hotelkamer is het lekkerste wat er is. Achteraf voel je je wel vies maar de kamer om je heen is nog proper en je weet dat er op een gegeven moment een kamermeisje je lakens komt verschonen. Op mijn eigen kamer is de kans dat er een vreemde dame op mijn deur klopt nihil in een hotelkamer is er altijd de spanning dat ze elk moment kan binnenkomen.
Op mijn laatste reis was de hotelkamer echter zo verschrikkelijk slecht en vies dat ik het mij niet kon opbrengen om te masturberen. Ik kan het niet hebben dat achteraf ik nog steeds niet het vieste op de kamer ben.
De volgende dag was ik weer op het vliegveld en werd overspoeld door de depressie op iedereen zijn gezicht. Je zou denken dat iedereen wat gezelliger zou zijn op weg naar hun vakantie. Je gaat ten slotte naar een andere wellicht exotische plaats om te vieren dat je twee weken niet hoeft te werken. Maar nee, op het vliegveld kijkt iedereen schichtig om zich heen en probeert nog fanatieker dan een bejaarde in de super de boer voor te dringen in elke mogelijke rij.
Het opgewonden gedrag van mensen kan volgens mij niet meer door 11 september komen, wij weten inmiddels toch als goed opgeleide mensen dat niet alle moslims terroristen zijn en niet iedereen met een baard heeft daar een bom in verstopt. Ik heb het geduld niet om naar terroristen te gaan zoeken op het vliegveld. Ik heb nog nooit de gedachte gehad dat mijn vliegtuig zou ontploffen door iemand met kwade intenties of dat ik mijn vlucht gekaapt zou worden en wij opeens naar Libië zouden moeten vliegen, het zijn godverdomme de jaren 80 niet.
Wel heb ik elke keer in het vliegtuig het idee dat het wel eens mijn laatste momenten op aarde zouden kunnen zijn. Dit komt omdat ik wél geloof dat wij om puur technische redenen zouden kunnen neerstorten. Met andere woorden ik heb meer vertrouwen in Al Qaida dat ze mij niet doden dan een verstrooide monteur die liever een Sudoku op de plee doet dan dat laatste moertje vastzetten.
Ik kijk altijd even om mij heen om te kijken met wie ik dan allemaal zal neergaan in de vlammenzee en dat stemt mij treuriger dan de gedachte aan het neerstorten. De kwaliteit van de mensen om mij heen is altijd bijzonder laag. In rampen films heb je altijd een mooi gemêleerd gezelschap van individuen; de blonde ex piloot, de rondborstige paardensprong kampioene, de oude grijze man die de oorlog nog heeft meegemaakt, het oversexte paartje op huwelijksreis en een neger.
In de realiteit zijn het allemaal slecht geklede, luidruchtige, stinkende TROS abonnees die op weg zijn om de muziekspecial van Jan Smit op Robbeneiland bij te wonen. Dat is wellicht een kleine beetje een generalisatie maar zo zie ik ze in ieder geval.
Ik krijg dan meteen medelijden met mijn familie, die zullen tussen de nabestaanden van die types moeten rondlopen tijdens de herdenkingsdienst. Zul je zien dat Jan Smit daar ook nog eens een zielig liedje komt zingen, dan sta je toch voor lul als je als enige familie zit te giechelen om zijn tranen en het kleine scheurtje in zijn stem. Ik weet zeker dat een van mijn zussen dan opeens 'poliepje' zegt en dan kunnen ze hen opvegen van het lachen.
Volgende dag staan ze met onscherpe foto's op de voorkant van de Telegraaf en klopt Hart van Nederland op de deur om te vragen wat er zo grappig was dat ze Jan Smit onderbraken in zijn ballade 'vleugels zijn soms kapot' en worden de ramen 's nachts ingegooid door Volendamse vandalen.
Je kunt dus wel zeggen dat ik een groot risico neem elke keer dat ik vlieg.
Volgende keer weer de trein, die ontsporen alleen in landen waar BZN géén specials hebben opgenomen. Het aantal mooie meisjes is wel altijd minder in de trein maar mijn budget laat voorlopig geen schone hotelkamers toe dus dat komt misschien wel goed uit.
