Valerie

Ik weet niet meer zo goed waarom ik zo enorm verliefd werd op het meisje uit mijn klas. Ze was ontzettend mooi maar dat is, in mijn geval, niet genoeg om diep verliefd op iemand te worden. Ze had iets onbeschrijfelijks waardoor ik heel graag constant dichtbij haar wilde zijn. Daar zorgde ik dan ook voor door bijvoorbeeld nonchalant te suggeren dat wij dat werkstuk voor Nederlands best samen zouden kunnen maken of zoiets. Al die tijd die we op school samen doorbrachten was niet genoeg voor mij, ik wilde meer. Er was echter een klein probleem... Haar vriendje. Ik had hem een paar keer ontmoet en was een typische hockey lul. Die ken ik maar al goed omdat ik ook op hockey zat en omringd werd door hockey lullen. Ik was er zelf uiteraard geen. Toegeven dat mijn team genoten namen als Lodewijk en Egbert hadden, maar wij waren het coole alternatieve team. Althans dat vertel ik mijzelf, en anderen, altijd. Haar vriendje was niet altijd even lief voor haar en meerdere keren leek het er op dat het uit zou gaan. Zij vertelde mij over haar problemen met hem en ik luisterde. Volgens mij gaf ik dan nog oprecht advies ook. Ik was dan wel smoorverliefd maar om nou expres iets te zeggen waardoor ze het zou uitmaken kon ik niet over mijn hart krijgen. De term was er toen nog niet maar ik zat tot mijn oksels diep in de "friend zone" en ik kon er niet uit komen. Ik deed mijn best om aardig tegen haar te zijn, haar mee te nemen naar de bioscoop maar meer deed ik niet. Ik verwachte dat ze al mijn aandacht en gestes wel begreep en dan op een dag mijn hand vast zou houden en dan waren we opeens een stel. Dat gebeurde uiteraard niet. Niet omdat ze een vriendje had maar omdat ik niet duidelijk durfde te zijn. Had ik maar een keertje tegen haar durven te zeggen dat ik verliefd op haar was. Waarschijnlijk had ze mij dan lief afgewezen maar dan zat ik hier niet nu 20 jaar later mij nog af te vragen of er ooit misschien iets had kunnen zijn tussen ons. Gisteravond, op een nieuwjaars feest ontmoette ik een meisje wat mij aan die situatie van zo lang geleden deed denken. Het feestje was hartstikke gezellig en ik raakte aan de praat met een meisje waarvan ik meteen het idee kreeg dat zij mij leuk vond. Tot voor kort werd ik daar meteen zenuwachtig van. Ik ging dan proberen te bedenken of ze iemand is waar ik een relatie mee zou kunnen hebben. Iemand die aan mijn familie kan voorstellen. Zou ze van dezelfde muziek en films houden als ik? Zou ze het vervelend vinden dat ik zo van sport houdt? Dat ging allemaal dan door mijn hoofd voordat ik iets durfde te doen. Nu dacht ik: de kans dat ik met haar kan zoenen vanavond is groot en dat is wel leuk! Niet meer en niet minder. Niet lang daarna stonden we inderdaad te zoenen en mijn gedachten over een relatie en al die bijzaken kwamen mijn hoofd niet in. We hadden lol en dat was allemaal perfect geweest als ik niet vlak daarna naast een heel ander meisje kwam te zitten. Ik stelde mij voor, ze keek mij aan en in een seconde voelde ik mij weer als op de middelbare school. Ik zou haar bijna willen vragen of ze een werkstuk moest maken waar ze hulp bij nodig had want ik wilde bij haar zijn. Haar ogen, haar uitstraling betoverde mij. Ik kon er niets aan doen en toen hadden we nog niet meer dan een paar zinnen gesproken. Bijna tegelijkertijd voelde ik mij opeens ontzettend betrapt en schuldig. Ik had namelijk net met iemand staan zoenen en nu zat ik daar naast haar vlinders in mijn buik te tellen. Dat voelde niet goed. Dus de rest van de avond heb ik haar een beetje ontweken maar ik kon het niet laten om soms toch nog even een blik met haar uit te wisselen. Ik maakte een beslissing. Ik ging een klein briefje voor haar schrijven. Dat kon ik haar dan stiekem geven voordat ik weg ging. Het was geen goede beslissing, maar ik kan wel zeggen dat in plaats van zo lang geleden ik helemaal niets deed ik nu haar, op een onsympathieke manier, liet weten dat ze indruk op mij heeft gemaakt. Daar hoef ik mij over 20 jaar geen zorgen over te maken als ik, met genot, nog eens aan haar terug denk.

Column Muzikale Kliekjes 22-2-2016

De eerste keer dat ik wat voorlas op pinq moest ik op de poes van Guido passen en was ik net bij de Cat Club in de Nieuwe Anita geweest. Drie keer raden waar ik vrijdag ben geweest en wat moet ik vanaf morgen doen? Juist, ik ga weer eens op de poes van Guido passen en ik was vrijdag in de Cat Club. Ik maakte mij destijds zorgen over allebei. De laatste keer dat ik daarvoor op een poes moest passen had de poes, dan wel buiten mijn schuld om, een been gebroken en ik kende niemand bij de nieuwe Anita. Het was allebei goed afgelopen. Zeer goed zelfs maar ik had toch weer nieuwe zorgen afgelopen vrijdag. Ik had om de een of andere reden namelijk beloofd om karaoke te zingen daar en ik heb op zijn zachts gezegd een enorm slechte stem. In de jaren 90 had je van die r&b groepen met een man of vijf waar vier ervan heel goed konden zingen en eentje sprak in elk liedje met een zware stem een paar zwoele zinnen. Dat zou mijn rol zijn geweest en de enige mogelijkheid om ooit beroemd te worden als artiest want zingen kan ik nu eenmaal niet. Ik heb die middag wel om te oefenen een aantal karaokeliedjes op YouTube opgezocht en zo zat ik op de bank hardop te zingen hopend dat mijn buren het niet hoorde. Het was namelijk echt verschrikkelijk... Mijn stem was vals en kon geen toon houden. Het was erger dan ik mij herinnerde. Belofte maakt echter schuld en de hele tijd op de fiets onderweg zat ik mijzelf constant gerust te stellen dat het wel goed zou komen. Ik kwam binnen en ik had mijn jas nog niet uit of ik kreeg van wildvreemde drank in mijn handen gedrukt terwijl een Fransman Rood van Marco Borsato aan het zingen was samen met een drag queen terwijl hij geen Nederlands sprak. Ik realiseerde mij meteen dat ik mij voor niets druk had gemaakt. Niet lang daarna stond ik dan ook op het podium Highway to Hell te zingen van AC/DC. Het klonk beter dan ik had verwacht en zo waren mijn zorgen helemaal verdwenen. Het werd weer een avond om niet snel te vergeten. Ik heb weer ontzettend leuke mensen ontmoet en gekke dingen meegemaakt. Zo was er het jonge meisje dat mij leuk vond. Dat wist ik alleen maar omdat plotseling haar moeder tevoorschijn kwam en mij dat kwam vertellen. Om er bij te voegen dat ik veel te oud voor haar was. Ik moest er erg om lachen en heb nog een tijdje met mams gekletst. Waarop ik met de barvrouw aan de klets raakte die mij aan haar zus wilde slijten maar die na twee woorden al genoeg van mij had. Ook daar moest ik weer erg om lachen en heb ik gezellig met de barvrouw verder gekletst. Zelfs op mijn dronken wandeling naar huis, het was niet veilig om te fietsen voor mij, kwam ik langs theater de krakeling en werd ik daar aangesproken door een groep. Ze hadden daar een voorstelling gegeven die avond en of ik zin had om nog even met hen daar te chillen. Dat heb ik gedaan en ook daar veel gelachen. Maf hoe lekker alles loopt als je je even geen zorgen maakt. De volgende dag had ik echter wel een enormer kater. Een kater van de Cat Club. Daar kon ik wel weer om giechelen ondanks de hoofdpijn. En Over katers gesproken... Ik moet dus op de poes van Guido passen en die heet storm. Het is voor mij een toepasselijke naam deze week omdat er hier heel ver vandaan een enorme storm was en ook daar maakte ik mij zorgen over. Weer zorgen. Het afgelopen weekend raasde cycloon winston over de Fiji eilanden heen. Normaal gesproken maak ik mij niet druk om dat soort dingen zo ver van mijn bed maar mijn zus en mijn neefje wonen daar. Het was de zwaarste storm ooit op het zuidelijk halfrond met windvlagen tot 320km/pu en wonder boven wonder had het huis van mijn zus bijna geen schade. Alleen een hek was omgewaaid. Zaterdagmiddag stuurde mijn zus alweer foto's van mijn neefje die de glijbaan afging. Waarop ik meteen de kriebels kreeg, want wie laat zijn anderhalf jaar oude kind alleen van zo'n hoge glijbaan afgaan? Gek hoe je zorgen zo snel op iets anders kunnen overspringen. Nu maak ik mij geen zorgen meer over een verhaaltje voorlezen op de radio of als ik weer naar een plek ga waar ik niemand ken. Ook maak ik mij geen zorgen meer over mijn familie op Fiji lwant ze zijn veilig en mijn zus verzekerde mij dat alleen voor de foto mijn neefje alleen op de glijbaan was. Vooruit dan maar. Vandaag ben ik even zorgvrij. Mijn hart is vol met de opluchting, de liefde voor al de mooie momenten en leuke mensen die ik dit weekend ontmoet heb. Er komen wel weer andere zorgen, maar die zijn voor morgen.