"She told me I was special"

I'm a bit of an idiot. Only a bit, but an idiot nonetheless. Especially, but definitely not exclusively when it comes to women.

When I was about 10 I was already quite an idiot, but you could say that about any 10 year old I suppose. I was also wildly unpopular to both my classmates and my teacher. I spent many days sitting in a corner, all by myself, because I did something stupid. Like for example sharpening all the colored pencils more than halfway through. It was the first time I used an automatic sharpener and I couldn't believe how well it worked. Just push the pencil in and keep pushing for a few more moments and... the pencil was almost gone! I had to keep trying this of course and that's how I got to meet the headmaster on my first day at a new school.
Sadly I was completely oblivious to my lack of popularity in my class. That's why I didn't feel any shame in going around all the girls with a little questionare which I quickly scribbled on a piece of paper. I asked all the girls what they would say if I asked them to be my girlfriend. I went back to my seat with a very disappointing looking list in my hands.
I wasn't oblivious anymore and felt like an idiot.

A few years later I went to high school where puberty hit me hard, which meant, for me, that for the first time I was paying attention to girls in a different way. Not talking to them of course, that would be too scary. But definitely paying attention from a distance. I quite liked one particular  girl but I didn't know what to do about it and I didn't dare to tell anyone else about it. So, I just had to figure out how to win her over all by myself.
This is what I did one day in order to make her know I liked her:
I knew that she lived in the same area as I did and also had to ride her bike the same route as me. With this information I left school one day as quickly as possible and drove for about 5 minutes. I stopped at an intersection and casually waited for her to pass me by. That way, when I saw her and she saw me... I could wave at her. That's it. Nothing more. Just my wave alone would be the expression of love she needed to know we were meant for each other!
Sadly I never got to give her my wave. I stood there for over two hours but she didn't show up.
The next day I casually fumbled my way into an explanation to where she was. Turned out she took a slightly different route that day.
This actually happened. I'm an idiot.

A year previous when I was still at primary school, a different one, a girl from the class parallel to mine said she wanted to be my girlfriend. I didn't know her very well but I also felt like I shouldn't waste the opportunity that was thrown in my prepubescent lap. I didn't know what I was supposed to do now I actually had a girlfriend but she seemed nice, acted mature and was quite... formed compared to the other girls.
So suddenly we were a couple and even went on a date: swimming.
I never liked swimming and as my father recently reminded me: it took me four years and two different schools to learn it. Still, off we went and I suppose we had a good time. There was one moment from that day I remember very clearly though: Standing across from her while we were both showering off the pool water. She was wearing a light purple swimsuit with zippers placed strategically all over it. The most strategical one ran diagonally over her left breast. She asked me if I didn't feel like standing next to her. I politely declined.
I knew that what I was looking at was special, but I had no clue what to do about it. Later, outside the swimming pool she tried to kiss me but I didn't want to. Afterwards I felt very mature by saying to myself I was too young for that kind of stuff.
About a week later, on the school playground, she walked over. She stood in front of me and pinned me to a little wall just as the bell rang for us to go back inside. She placed her mouth on mine and tried to stick her tongue between my lips. I pushed her away and walked back into school shocked at what just happened. I told my friends about it and they agreed it was a crazy thing for her to do. We broke up very soon after that.
So the next year in high school, when my hormones were going in overdrive, I felt like a idiot for not kissing her back. Suddenly kissing a girl was all I wanted and I probably blew my only chance. Luckily I didn't.
A few months later I had my first real kiss standing between the bike stands behind my high school and my first real girlfriend. We didn't last long though. I think I made her crazy by calling her all the time and wanting to be with her. I suppose I'm a bit of an idiot, but that's ok.

Column Muzikale Kliekjes 4-4-2016

Het was mij weer een aangenaam weekend en dat was precies wat ik even nodig had. Ik had namelijk een dipje van de week en ik vond ik dat ik wel weer een leuke avond had verdiend en een leuke avond werd het! Pinq was aan het uitzenden en dat is altijd gezellig dus dat werd mijn eerste stop. De uitzending was in een kroeg waar ik heel lang niet meer geweest was en ik was benieuwd. Ik kwam binnen en ging lekker naast Puck zitten, we keken een beetje uit over het publiek en opeens zegt ze: het is hier wel heel hetero, dan ben ik niet gewend. Ik keek nog een beetje om mij heen maar zag niet wat Puck zag. Ik zal nog een beetje op mijn hetero/gaydar moeten werken. Maar Puck had toch niet gelijk, want wat later komt er een hele donkere man naast mij zitten, kijkt mij vol anticipatie aan en zegt: I'm gay. Ik blijf hem aankijken, mij afvragend wat ik hier op moest zeggen. Maar hij stelde geen vraag dus ik hield gewoon even mijn mond en keek hem vriendelijk aan. Toen zei hij: I'm from Kenya. Waarop ik maar antwoorde dat dát nou juist zijn openings zin had moeten zijn. Vervolgens haalde hij trots zijn Nederlandse paspoort, niet een Keniaas paspoort, uit zijn zak om mij te laten zien hoe hij heette. Wederom keek de man mij vol drang aan en herhaalde hij dat hij gay was. Ik kreeg het gevoel dat ik daar maar iets over moest zeggen dus zei ik dat ik dat niet was. Dat vond hij jammer, noemde mij gorgeous en was meteen weer foetsie. Ik moest er wel om lachen, vooral omdat zijn taktiek zo onverwacht en nieuw voor mij was. Dus ik dacht: dat moet ik ook maar eens proberen. Gewoon naar een vrouw toe lopen en zeggen dat ik hetero ben en meer niet. Rustig vol verlangen haar aan blijven kijken en daarna zeggen dat ik uit Nederland kom. Ik had al een paar slokjes op, dus waarom niet? Nee heb ik, ja kan ik krijgen. Inmiddels waren we met een klein groepje, de pinq show was over en gingen met zijn allen naar een kroeg waar ik nog nooit geweest was, dusss daar kon ik mooi die techniek uit proberen. Saarein heette die kroeg. En meteen bij binnenkomst zag ik dat de kroeg vol zat met vrouwen en ik had er gelijk zin in. Er leken zo op het eerste gezicht zelfs geen andere mannen te zijn. Ik kon mijn geluk niet op. Ik keek een beetje om mij heen, bestelde een biertje en toen kwam er een vrouw op mij af. Ze was hartstikke mooi, mijn leeftijd en had een lekker hip kort kapsel. Ik pakte mijn kans en zei: I'm straight... Ik kreeg geen antwoord. Maar ik hield vol en keek haar vol verlangen aan volgens het plan en zei: I'm from The Netherlands. Ze lachte lief, vertelde mij haar naam en zei dat ze uit Amerika kwam. Ik kon het niet geloven. De truc werkte! En er kwamen ondertussen meer vrouwen op mij af. Ik hield vol door mij aan elke vrouw voor te stellen met: I'm straight, I'm from The Netherlands. Allemaal lachten ze even lief naar mij en ik werd uitgenodigd om pool met ze te spelen. Daar stond ik dan omringd door wel tien vrouwen die mij allemaal even leuk aankeken terwijl ik zo mannelijk mogelijk de keu ter hande nam. Niets is namelijk meer macho dan een bal goed stoten met een lange harde stok. Ik raakte de eerste bal helemaal goed en ik werd aangemoedigd. Ik voelde mij in de 7de hemel, het leek wel alsof ik de vrouwen voor het uitzoeken had. We hadden echter nog andere verplichtingen die avond waardoor wij niet te lang konden blijven. Ik kreeg dus helaas niet de kans om een van de dames te versieren. Zonde... Maar ik weet waar ik volgend weekend zit! In Saarein omringd door mooie vrouwen terwijl ik ze allemaal verkondig dat ik hetero ben. Ik heb er zin in!!!

Column muzikale kliekjes 7-3-2016

Toen ik nog een kleine jongen was wilde ik heel graag, wanneer ik groot was, reclames bedenken. Je had toen bijvoorbeeld de eerste "even Apeldoorn bellen" reclames die ik enorm leuk vond. Die maakte indruk op mij en ook zeg ik nog steeds af en toe als iemand mij niet goed hoort "of je worst lust!" en ik weet niet eens meer voor welk product er toen reclame werd gemaakt. Waarschijnlijk worst... Maar de slogan is blijven hangen in ieder geval. En dat wilde ik ook. Iets bedenken wat niemand meer zou vergeten. Reclame leek mij destijds de beste manier om dat te kunnen bereiken. Die wens heb ik lang gekoesterd. Ik heb toen ik op de middelbare school zat en een stage plek mocht uitzoeken om een week ergens te mogen kijken een reclame bureau gekozen. Ik had er zin in! En het was best leuk, voor ongeveer een half uur. Ik sprak met de copywriter die tevergeefs rechten had gestudeerd want zoals hij zei: "er is niet echt een studie voor wat hij deed" hij was er ook maar per ongeluk ingerold. Iets wat ik uiteindelijk van iedereen daar hoorde. Toen wist ik niet meer zo goed waar we het dan nog over moesten hebben want ik wilde alleen maar weten hoe ik zijn baan kreeg. Dus zo heb ik de hele week een beetje op een kantoortje in Amsterdam zuid op het internet zitten lezen hoe ik moeilijke computer spelletjes moest uitspelen en dat was dan mijn eerste echte ervaring met de reclame wereld. Achteraf gezien een teken aan de wand. Toen ik een paar jaar later mijn havo met enorm veel pijn en moeite had volbracht ging ik in Diemen communicatie studeren. Daar moest ik zijn namelijk als ik de reclame in wilde. Het was een hbo dus ik moest veel projecten doen en in groepjes werken. Dat was geen succes. Ik had niet het gevoel dat ik iets aan het leren was en elk goed idee dat ik had werd een groeps idee dus daar ging mijn glorie. Ik geef de studie niet de schuld, maar het heeft niet geholpen in ieder geval, want ik raakte in een enorme depressie. Een goed excuus om mijn studie te staken. Jaren later had ik nog steeds de ambitie om de reclame wereld in te gaan. Dus begon ik wederom met een hbo studie communicatie, ditmaal in Amsterdam. Ik begon met frisse moed maar merkte al snel dat er een luchtje aan de hele studie en vooral reclame zat. We hadden lessen over welke reclame uitingen het beste werkten bijvoorbeeld. Daar is niets mis mee maar de manier waarop het ons geleerd werd zat mij dwars. Alsof wij nu bij een exclusieve club hoorden en wij kregen de smerige geheimen te horen die de rest niet mocht weten. Ik had ook de gewoonte om mijn leraren daar op hun ethiek te wijzen en dat werd niet in dank aangenomen. Ik moest namelijk blind van hun aannemen dat het een goed idee is om mensen zo veel mogelijk te manipuleren om, op wat voor manier dan ook, hun geld te krijgen. Daar had en heb ik nog steeds moeite mee dus maakte ik veel ruzie met mijn leraren en... Zo eindigde wederom een studie voortijdig. Je kan wel zeggen dat mijn liefde voor reclames wat minder is geworden en het is er niet beter op geworden sinds ik nu op Facebook en mijn telefoon reclames zie die specifiek op mij zijn gericht op basis van mijn likes en interesses. Zo heb ik de afgelopen week meerdere malen gezien dat ik mij kan aanmelden voor dating sites. Ze weten kennelijk dat ik single ben. Ook kreeg ik de suggestie om mij op hiv te laten testen. Ik heb wel eens onveilige seks gehad maar wat weten zij dat ik niet weet? En of ik niet in Weesp mij wil inschrijven voor een nieuwbouw woning! Ik zocht inderdaad een woning maar of Weesp nou de oplossing is? Nu vragen ze mij of ik niet zin heb om oudere vrouwen te daten? En waarom koop ik tegelijkertijd niet wat "shapewear" voor een atletische look een een imposant postuur! Daar vallen die oudere vrouwen wel op en die credit card zonder bkr check kan ik ook wel gebruiken om ze mee uit eten te nemen met een een Groupon waarna we onveilige sex hebben waardoor ze zwanger wordt en daar wil ik mij dan om op het zuipen zetten maar ik heb geen whiskey in huis maar ik zie dat er een app is die mij dat 24/7 kan bezorgen binnen 60 minuten en waarom vraagt Facebook mij of ik toevallig dat meisje van dezelfde middelbare school niet ken. We hebben namelijk 10 gemeenschappelijke vrienden. Was ik maar bij haar en niet bij mijn zwangere oudere vrouw. We gaan samenwonen namelijk en ik zoek naar een reclame die mij uit deze hel kan helpen maar ik zie niets. Alleen maar of ik goedkoop geld naar het buitenland wil overboeken en ze blijven maar vragen of ik echt geen hiv heb. Had ik het maar, dan hoefde ik nu niet naar Weesp te verhuizen om in een wijk te wonen met echte levensgenieters met water en groen en andere mensen die allemaal ongelukkig zijn omdat ze ooit in een of andere kut reclame geloofde.

Valerie

Ik weet niet meer zo goed waarom ik zo enorm verliefd werd op het meisje uit mijn klas. Ze was ontzettend mooi maar dat is, in mijn geval, niet genoeg om diep verliefd op iemand te worden. Ze had iets onbeschrijfelijks waardoor ik heel graag constant dichtbij haar wilde zijn. Daar zorgde ik dan ook voor door bijvoorbeeld nonchalant te suggeren dat wij dat werkstuk voor Nederlands best samen zouden kunnen maken of zoiets. Al die tijd die we op school samen doorbrachten was niet genoeg voor mij, ik wilde meer. Er was echter een klein probleem... Haar vriendje. Ik had hem een paar keer ontmoet en was een typische hockey lul. Die ken ik maar al goed omdat ik ook op hockey zat en omringd werd door hockey lullen. Ik was er zelf uiteraard geen. Toegeven dat mijn team genoten namen als Lodewijk en Egbert hadden, maar wij waren het coole alternatieve team. Althans dat vertel ik mijzelf, en anderen, altijd. Haar vriendje was niet altijd even lief voor haar en meerdere keren leek het er op dat het uit zou gaan. Zij vertelde mij over haar problemen met hem en ik luisterde. Volgens mij gaf ik dan nog oprecht advies ook. Ik was dan wel smoorverliefd maar om nou expres iets te zeggen waardoor ze het zou uitmaken kon ik niet over mijn hart krijgen. De term was er toen nog niet maar ik zat tot mijn oksels diep in de "friend zone" en ik kon er niet uit komen. Ik deed mijn best om aardig tegen haar te zijn, haar mee te nemen naar de bioscoop maar meer deed ik niet. Ik verwachte dat ze al mijn aandacht en gestes wel begreep en dan op een dag mijn hand vast zou houden en dan waren we opeens een stel. Dat gebeurde uiteraard niet. Niet omdat ze een vriendje had maar omdat ik niet duidelijk durfde te zijn. Had ik maar een keertje tegen haar durven te zeggen dat ik verliefd op haar was. Waarschijnlijk had ze mij dan lief afgewezen maar dan zat ik hier niet nu 20 jaar later mij nog af te vragen of er ooit misschien iets had kunnen zijn tussen ons. Gisteravond, op een nieuwjaars feest ontmoette ik een meisje wat mij aan die situatie van zo lang geleden deed denken. Het feestje was hartstikke gezellig en ik raakte aan de praat met een meisje waarvan ik meteen het idee kreeg dat zij mij leuk vond. Tot voor kort werd ik daar meteen zenuwachtig van. Ik ging dan proberen te bedenken of ze iemand is waar ik een relatie mee zou kunnen hebben. Iemand die aan mijn familie kan voorstellen. Zou ze van dezelfde muziek en films houden als ik? Zou ze het vervelend vinden dat ik zo van sport houdt? Dat ging allemaal dan door mijn hoofd voordat ik iets durfde te doen. Nu dacht ik: de kans dat ik met haar kan zoenen vanavond is groot en dat is wel leuk! Niet meer en niet minder. Niet lang daarna stonden we inderdaad te zoenen en mijn gedachten over een relatie en al die bijzaken kwamen mijn hoofd niet in. We hadden lol en dat was allemaal perfect geweest als ik niet vlak daarna naast een heel ander meisje kwam te zitten. Ik stelde mij voor, ze keek mij aan en in een seconde voelde ik mij weer als op de middelbare school. Ik zou haar bijna willen vragen of ze een werkstuk moest maken waar ze hulp bij nodig had want ik wilde bij haar zijn. Haar ogen, haar uitstraling betoverde mij. Ik kon er niets aan doen en toen hadden we nog niet meer dan een paar zinnen gesproken. Bijna tegelijkertijd voelde ik mij opeens ontzettend betrapt en schuldig. Ik had namelijk net met iemand staan zoenen en nu zat ik daar naast haar vlinders in mijn buik te tellen. Dat voelde niet goed. Dus de rest van de avond heb ik haar een beetje ontweken maar ik kon het niet laten om soms toch nog even een blik met haar uit te wisselen. Ik maakte een beslissing. Ik ging een klein briefje voor haar schrijven. Dat kon ik haar dan stiekem geven voordat ik weg ging. Het was geen goede beslissing, maar ik kan wel zeggen dat in plaats van zo lang geleden ik helemaal niets deed ik nu haar, op een onsympathieke manier, liet weten dat ze indruk op mij heeft gemaakt. Daar hoef ik mij over 20 jaar geen zorgen over te maken als ik, met genot, nog eens aan haar terug denk.

Column Muzikale Kliekjes 22-2-2016

De eerste keer dat ik wat voorlas op pinq moest ik op de poes van Guido passen en was ik net bij de Cat Club in de Nieuwe Anita geweest. Drie keer raden waar ik vrijdag ben geweest en wat moet ik vanaf morgen doen? Juist, ik ga weer eens op de poes van Guido passen en ik was vrijdag in de Cat Club. Ik maakte mij destijds zorgen over allebei. De laatste keer dat ik daarvoor op een poes moest passen had de poes, dan wel buiten mijn schuld om, een been gebroken en ik kende niemand bij de nieuwe Anita. Het was allebei goed afgelopen. Zeer goed zelfs maar ik had toch weer nieuwe zorgen afgelopen vrijdag. Ik had om de een of andere reden namelijk beloofd om karaoke te zingen daar en ik heb op zijn zachts gezegd een enorm slechte stem. In de jaren 90 had je van die r&b groepen met een man of vijf waar vier ervan heel goed konden zingen en eentje sprak in elk liedje met een zware stem een paar zwoele zinnen. Dat zou mijn rol zijn geweest en de enige mogelijkheid om ooit beroemd te worden als artiest want zingen kan ik nu eenmaal niet. Ik heb die middag wel om te oefenen een aantal karaokeliedjes op YouTube opgezocht en zo zat ik op de bank hardop te zingen hopend dat mijn buren het niet hoorde. Het was namelijk echt verschrikkelijk... Mijn stem was vals en kon geen toon houden. Het was erger dan ik mij herinnerde. Belofte maakt echter schuld en de hele tijd op de fiets onderweg zat ik mijzelf constant gerust te stellen dat het wel goed zou komen. Ik kwam binnen en ik had mijn jas nog niet uit of ik kreeg van wildvreemde drank in mijn handen gedrukt terwijl een Fransman Rood van Marco Borsato aan het zingen was samen met een drag queen terwijl hij geen Nederlands sprak. Ik realiseerde mij meteen dat ik mij voor niets druk had gemaakt. Niet lang daarna stond ik dan ook op het podium Highway to Hell te zingen van AC/DC. Het klonk beter dan ik had verwacht en zo waren mijn zorgen helemaal verdwenen. Het werd weer een avond om niet snel te vergeten. Ik heb weer ontzettend leuke mensen ontmoet en gekke dingen meegemaakt. Zo was er het jonge meisje dat mij leuk vond. Dat wist ik alleen maar omdat plotseling haar moeder tevoorschijn kwam en mij dat kwam vertellen. Om er bij te voegen dat ik veel te oud voor haar was. Ik moest er erg om lachen en heb nog een tijdje met mams gekletst. Waarop ik met de barvrouw aan de klets raakte die mij aan haar zus wilde slijten maar die na twee woorden al genoeg van mij had. Ook daar moest ik weer erg om lachen en heb ik gezellig met de barvrouw verder gekletst. Zelfs op mijn dronken wandeling naar huis, het was niet veilig om te fietsen voor mij, kwam ik langs theater de krakeling en werd ik daar aangesproken door een groep. Ze hadden daar een voorstelling gegeven die avond en of ik zin had om nog even met hen daar te chillen. Dat heb ik gedaan en ook daar veel gelachen. Maf hoe lekker alles loopt als je je even geen zorgen maakt. De volgende dag had ik echter wel een enormer kater. Een kater van de Cat Club. Daar kon ik wel weer om giechelen ondanks de hoofdpijn. En Over katers gesproken... Ik moet dus op de poes van Guido passen en die heet storm. Het is voor mij een toepasselijke naam deze week omdat er hier heel ver vandaan een enorme storm was en ook daar maakte ik mij zorgen over. Weer zorgen. Het afgelopen weekend raasde cycloon winston over de Fiji eilanden heen. Normaal gesproken maak ik mij niet druk om dat soort dingen zo ver van mijn bed maar mijn zus en mijn neefje wonen daar. Het was de zwaarste storm ooit op het zuidelijk halfrond met windvlagen tot 320km/pu en wonder boven wonder had het huis van mijn zus bijna geen schade. Alleen een hek was omgewaaid. Zaterdagmiddag stuurde mijn zus alweer foto's van mijn neefje die de glijbaan afging. Waarop ik meteen de kriebels kreeg, want wie laat zijn anderhalf jaar oude kind alleen van zo'n hoge glijbaan afgaan? Gek hoe je zorgen zo snel op iets anders kunnen overspringen. Nu maak ik mij geen zorgen meer over een verhaaltje voorlezen op de radio of als ik weer naar een plek ga waar ik niemand ken. Ook maak ik mij geen zorgen meer over mijn familie op Fiji lwant ze zijn veilig en mijn zus verzekerde mij dat alleen voor de foto mijn neefje alleen op de glijbaan was. Vooruit dan maar. Vandaag ben ik even zorgvrij. Mijn hart is vol met de opluchting, de liefde voor al de mooie momenten en leuke mensen die ik dit weekend ontmoet heb. Er komen wel weer andere zorgen, maar die zijn voor morgen.

I don't know why but I asked my son if he was throwing stuff at his teacher today while she wasn't looking. He couldn't grasp the idea that you would throw something at your teacher. I'm pretty sure I never did that either but I had the urge many times. When I said that another kid in my class did that once and not me when were teenagers, he smiled and thought that boy was very cool and very naughty at the same time. Little did he know that I was thinking of a completely different incident. One where my classmate had to sit at the front of the class facing us, because he had been so annoying during the lesson and instead of throwing something as he sat there he decided to undo his zipper, put his hand down his jeans and slipped his hand out via the open zipper and started waving at us. We couldn't stop laughing and when our teacher looked what was going on, to his eternal credit, he waved at her too. She yelled at him to leave the building at once. Not the classroom. The entire building.

I told my son that I too sometimes had fights with my teachers. Usually they were angry with me because I didn't do my homework. That shocked my 8 year old son. He told me he has never forgotten to do his homework once. I said that's because he has such a sweet mother who reminds him to do it. She was sitting next to him while we were talking on Skype about this and she said that she didn't need to remind him. My blatant attempt at flattery backfired so I decided to add a little sugar and say that's she's sweet regardless. I'm not sure what she thought of it but I know my son enjoys me talking about her like that. 

The questions about me not doing my homework from him persisted and I moved the story along by telling him the times I got into fights with teachers about other stuff. I have a more than healthy problem with authority and when my teachers used their authority for bad I got into revolt. Most of the times it had nothing to do with me, but fuck with my classmates without being reasonable and I was objecting like I was in an American court room. I felt I had the moral imperative and that made most of my teachers throw me out of their classrooms. Not the building though mind you. But not all of them. A select few liked me for it. Especially my history teacher took a shine to me. He justifiably threw me out for not doing my homework more times than I can count but I did have his respect. When I graduated he has his doubts about me becoming a better student someday, but he loved having me in his class. He even gave me the best compliment I've ever received. He said I was always funny, but never hurtful with my jokes. 

Nevertheless I regret not doing my homework so many times. I regret that so many times my parents had to come over to my school to have a serious discussion about my work ethic and my doomed future if I kept going like I did. Everyone tried hard to make me see that I needed to change but I didn't. I did want them to be proud of the student I could be but that just wasn't me. 

Im a very, VERY big screw up that also has to fight authority, injustice and be funny without being hurtful. I'm not sure if that's enough, but that's who I am. 

My future isn't doomed though. I have the love of my son. I'm sure that actually is enough. For me it is anyway. 

Deborah

Ik heb een vrij moeizame basisschool periode gehad. Nu heb ik ook een vrij moeizame middelbare school periode gehad maar dat is wellicht iets voor een volgende keer. 

Ik heb in totaal op 5 basisscholen gezeten en dat is achteraf gezien toch best veel. Ik had problemen met gepest worden, sadistische leraressen en vooral het feit dat ik een erg slechte leerling was. Ik heb vaker in een hoekje alleen moeten zitten dan dat ik in een groepje zat. In dat hoekje zat ik frummelend met een vulpen die alleen maar vlekken maakte en omdat ik links ben nóg meer vlekken maakte. Ik was veel meer geïnteresseerd in de kleine balletjes die in een vulpen vulling zaten. Op de een of andere manier was op die school dat het coolste dat er was: een grote verzameling vulpen vulling balletjes. Op andere scholen was het weer cool als je van lijm een zo groot mogelijke bal wist te maken. Net zoals dat knikkeren van de een op de andere dag opeens weer populair was. Nu kon ik voor geen meter knikkeren dus dat was voor mij een goed moment om weer van school te wisselen. 

Toen ik naar de 8ste groep ging was het kennelijk knikker tijd want toen begon ik wederom aan een nieuwe school. Ongelofelijk maar waar, was ik opeens op de juiste plek. Ik werd niet gepest, ik had vriendjes én meisjes vonden mij opeens leuk. Ik weet nog steeds niet welke van de drie dingen het meest bijzonder was. Ik had voor het eerst een leraar in plaats van een lerares en hij had geduld met mij. Hij was zelf ook net nieuw dus dat schiep een band. Van al mijn andere jaren school weet ik weinig details meer maar van dat jaar weet ik nog van alles. De lessen, de pauzes en zelfs wat er op de muur hing. Oh, en de trend op die school was miniatuur pedaalemmers op je bureau voor je pennen. Die van mij had een spiegeltje in de deksel. 

Ik weet ook nog goed dat de leraar een belletje op zijn bureau had staan voor als hij stilte wilde. Niet omdat wij zo gehoorzaam waren, maar omdat als hij het rinkelende hij wel degelijk wat te zeggen had. 

Zo vertelde hij op een dag vol passie over de bedevaartstocht naar Santiago de Compostella en dat je een schelpje moest dragen zodat mensen wisten dat je die tocht liep. Bijna 25 jaar later en vooral dankzij hem wil ik nog steeds heel graag die tocht lopen. 

Niet lang nadat ik daar op school zat kreeg ik mijn eerste vriendinnetje. Ze was getint, met mooi lang donker haar en ze was meer gevormd dan alle andere meisje op school. Haar hormonen liepen wat harder dan alle anderen zal ik maar zeggen en dat uitte zich ook in haar gedrag. Ze wilde graag afspreken om samen te gaan zwemmen. Een afspraakje wat ik in mijn tienerjaren nog wel vaker gehad heb en nooit helemaal heb kunnen doorgronden. Het is inderdaad wel lekker om elkaar al bijna naakt te zien maar bij jongens kan dat een reactie opwekken die moeilijk te verbergen is in enkel een zwembroek. 

Gelukkig waren mijn ballen nog niet helemaal ingedaald toen ik met haar ging zwemmen want ze had een lichtpaars zwempak aan met allemaal korte ritsen op strategische plekken. Waarvan de meest strategische op haar linkser borst zat. Ik zie haar nu nog staan terwijl we stonden af te spoelen onder de douche en of ik niet naast haar wilde komen staan. Ik vond dat ik wel goed stond waar ik was, aan de overkant. Ik wist wel dat wat ik zag bijzonder was maar veel verder ging mijn koppie niet. Ze probeerde mij achteraf te zoenen maar dat wilde ik niet. Heel volwassen vertelde ik mijzelf dat ik daar nog te jong voor was.

Een week later op school, tijdens de pauze kwam ze voor mij staan. De bel ging en ze drukte mij vast tegen een muurtje. Iedereen liep naar binnen maar ik kon niet weg. Ze drukte haar mond op de mijne en probeerde haar tong naar binnen te werken. Ik duwde haar weg en zei niets, maar ik dacht 'gadverdamme'! Geschokt vertelde ik het aan mijn vrienden en die waren het met mij eens. Dat soort dingen hoor je niet te doen op het schoolplein, en toen was het ook meteen uit. Nog geen jaar later dacht ik eraan terug en vond ik mijzelf een eikel omdat ik dat toen niet durfde. Ik was namelijk enorm verliefd geworden in de brugklas op een meisje met prachtige lange rode krulharen. Ik ben nooit met haar gaan zwemmen maar heb haar wel gezoend. In de fietsenstalling van school, juist wél de perfecte plaats voor dat soort dingen. 

Afgelopen weekend, op koningsnacht, heb ik ook weer een meisje gezoend. Ze heeft dezelfde naam als het meisje dat mij tevergeefs probeerde te zoenen in de 8ste groep. De reden dat ik met haar aan de praat kwam was omdat ze mij tegen iemand anders horen zeggen dat ik op 5 basisscholen heb gezeten. Ze had er zelf op 4 verschillende gezeten en al pratende kwamen we achter nog veel meer kleine en grote overeenkomsten tussen ons tweeën. Ik vertelde haar over het meisje van vroeger en volgens mij was ze toen verkocht. Ze moest namelijk even naar het toilet maar ik mocht niet weggaan. Ik moest blijven wachten op haar zodat we verder konden kletsen. Mijn normaal gesproken compleet onwetende hoofd had eindelijk een hint begrepen en ik gloeide even van geluk. Opeens voelde ik mij niet meer schuldig dat ik stiekem naar de geschminkte vlaggetjes aan de bovenkant van haar borsten had zitten te gluren. Ze kwam terug met haar zus en die gaf mij een vrij afkeurende blik. Zo van 'dit is waar je net in het toilet zo enthousiast over was?' Maar dat kon ik wel hebben. Ze was toch al te laat, ze had het waarschijnlijk al in haar zus haar ogen gezien. Desondanks, toen we met zijn drieën om een uur of half vijf de tent uit werden geschopt, kon ik haar afkeuren nog proeven. Het kon ons allebei niet schelen. Zo stonden we in noord, op kruising bij een industrie terein en zusje nam met een zwaai die betekende 'laat ook maar zitten dan' afscheid van ons. 

Samen stonden we daar en ze dat ik met haar mee naar huis mocht. Ik hoefde niets te doen waar ik mij niet goed bij voelde. Opeens voelde het also ik weer met mijn rug tegen dat muurtje van school stond en wederom stond er een mooi donker meisje met dezelfde naam tegenover mij. In mijn hoofd ging een bel en in plaats van weg te rennen zoende ik haar. 

Daar op dat compleet verlaten kruispunt stonden we te zoenen met allebei onze fiets in de berm. Even later vroeg ze weer of ik mee ging naar huis. Ik voelde het muurtje weer in mijn rug en ik wilde zo graag ja zeggen, maar ergens voelde het toch niet helemaal goed. Ik zou willen zeggen dat het was omdat het pas net een paar dagen uit was met mijn vriendin maar dat was het niet. Ondanks de passie en aantrekkingskracht voelde ik mij niet genoeg op mijn gemak om zomaar met haar mee naar huis te gaan. Ik ben gewoon geen one night stand type. Ik denk dat ik kind genoeg ben om te beseffen dat ik daar niet volwassen genoeg voor ben. We namen na nog een paar flinke zoenen afscheid. Misschien zouden we elkaar nog een keer tegenkomen zei ze. Maar soms moet je de kleine momenten van heerlijkheid koesteren en niet meer aan tornen, dat kan alleen maar tegenvallen. Zodat als ik ooit die bedevaart loop richting Santiago de Compostella met mijn schelpje om mijn nek en ik op een avond in een Spaanse herberg lig... Dan, dan ik denk aan de twee dames met dezelfde naam. En niet denkend: wat als? Wat als ik die rits op haar zwempak durfde te openen? Wat als ik met haar mee naar huis durfde te gaan? Maar juist denkend: wat een geluk dat ik tweemaal een meisje heb mogen ontmoeten dat Deborah heet.