Column Muzikale Kliekjes 22-2-2016

De eerste keer dat ik wat voorlas op pinq moest ik op de poes van Guido passen en was ik net bij de Cat Club in de Nieuwe Anita geweest. Drie keer raden waar ik vrijdag ben geweest en wat moet ik vanaf morgen doen? Juist, ik ga weer eens op de poes van Guido passen en ik was vrijdag in de Cat Club. Ik maakte mij destijds zorgen over allebei. De laatste keer dat ik daarvoor op een poes moest passen had de poes, dan wel buiten mijn schuld om, een been gebroken en ik kende niemand bij de nieuwe Anita. Het was allebei goed afgelopen. Zeer goed zelfs maar ik had toch weer nieuwe zorgen afgelopen vrijdag. Ik had om de een of andere reden namelijk beloofd om karaoke te zingen daar en ik heb op zijn zachts gezegd een enorm slechte stem. In de jaren 90 had je van die r&b groepen met een man of vijf waar vier ervan heel goed konden zingen en eentje sprak in elk liedje met een zware stem een paar zwoele zinnen. Dat zou mijn rol zijn geweest en de enige mogelijkheid om ooit beroemd te worden als artiest want zingen kan ik nu eenmaal niet. Ik heb die middag wel om te oefenen een aantal karaokeliedjes op YouTube opgezocht en zo zat ik op de bank hardop te zingen hopend dat mijn buren het niet hoorde. Het was namelijk echt verschrikkelijk... Mijn stem was vals en kon geen toon houden. Het was erger dan ik mij herinnerde. Belofte maakt echter schuld en de hele tijd op de fiets onderweg zat ik mijzelf constant gerust te stellen dat het wel goed zou komen. Ik kwam binnen en ik had mijn jas nog niet uit of ik kreeg van wildvreemde drank in mijn handen gedrukt terwijl een Fransman Rood van Marco Borsato aan het zingen was samen met een drag queen terwijl hij geen Nederlands sprak. Ik realiseerde mij meteen dat ik mij voor niets druk had gemaakt. Niet lang daarna stond ik dan ook op het podium Highway to Hell te zingen van AC/DC. Het klonk beter dan ik had verwacht en zo waren mijn zorgen helemaal verdwenen. Het werd weer een avond om niet snel te vergeten. Ik heb weer ontzettend leuke mensen ontmoet en gekke dingen meegemaakt. Zo was er het jonge meisje dat mij leuk vond. Dat wist ik alleen maar omdat plotseling haar moeder tevoorschijn kwam en mij dat kwam vertellen. Om er bij te voegen dat ik veel te oud voor haar was. Ik moest er erg om lachen en heb nog een tijdje met mams gekletst. Waarop ik met de barvrouw aan de klets raakte die mij aan haar zus wilde slijten maar die na twee woorden al genoeg van mij had. Ook daar moest ik weer erg om lachen en heb ik gezellig met de barvrouw verder gekletst. Zelfs op mijn dronken wandeling naar huis, het was niet veilig om te fietsen voor mij, kwam ik langs theater de krakeling en werd ik daar aangesproken door een groep. Ze hadden daar een voorstelling gegeven die avond en of ik zin had om nog even met hen daar te chillen. Dat heb ik gedaan en ook daar veel gelachen. Maf hoe lekker alles loopt als je je even geen zorgen maakt. De volgende dag had ik echter wel een enormer kater. Een kater van de Cat Club. Daar kon ik wel weer om giechelen ondanks de hoofdpijn. En Over katers gesproken... Ik moet dus op de poes van Guido passen en die heet storm. Het is voor mij een toepasselijke naam deze week omdat er hier heel ver vandaan een enorme storm was en ook daar maakte ik mij zorgen over. Weer zorgen. Het afgelopen weekend raasde cycloon winston over de Fiji eilanden heen. Normaal gesproken maak ik mij niet druk om dat soort dingen zo ver van mijn bed maar mijn zus en mijn neefje wonen daar. Het was de zwaarste storm ooit op het zuidelijk halfrond met windvlagen tot 320km/pu en wonder boven wonder had het huis van mijn zus bijna geen schade. Alleen een hek was omgewaaid. Zaterdagmiddag stuurde mijn zus alweer foto's van mijn neefje die de glijbaan afging. Waarop ik meteen de kriebels kreeg, want wie laat zijn anderhalf jaar oude kind alleen van zo'n hoge glijbaan afgaan? Gek hoe je zorgen zo snel op iets anders kunnen overspringen. Nu maak ik mij geen zorgen meer over een verhaaltje voorlezen op de radio of als ik weer naar een plek ga waar ik niemand ken. Ook maak ik mij geen zorgen meer over mijn familie op Fiji lwant ze zijn veilig en mijn zus verzekerde mij dat alleen voor de foto mijn neefje alleen op de glijbaan was. Vooruit dan maar. Vandaag ben ik even zorgvrij. Mijn hart is vol met de opluchting, de liefde voor al de mooie momenten en leuke mensen die ik dit weekend ontmoet heb. Er komen wel weer andere zorgen, maar die zijn voor morgen.