I don't know why but I asked my son if he was throwing stuff at his teacher today while she wasn't looking. He couldn't grasp the idea that you would throw something at your teacher. I'm pretty sure I never did that either but I had the urge many times. When I said that another kid in my class did that once and not me when were teenagers, he smiled and thought that boy was very cool and very naughty at the same time. Little did he know that I was thinking of a completely different incident. One where my classmate had to sit at the front of the class facing us, because he had been so annoying during the lesson and instead of throwing something as he sat there he decided to undo his zipper, put his hand down his jeans and slipped his hand out via the open zipper and started waving at us. We couldn't stop laughing and when our teacher looked what was going on, to his eternal credit, he waved at her too. She yelled at him to leave the building at once. Not the classroom. The entire building.

I told my son that I too sometimes had fights with my teachers. Usually they were angry with me because I didn't do my homework. That shocked my 8 year old son. He told me he has never forgotten to do his homework once. I said that's because he has such a sweet mother who reminds him to do it. She was sitting next to him while we were talking on Skype about this and she said that she didn't need to remind him. My blatant attempt at flattery backfired so I decided to add a little sugar and say that's she's sweet regardless. I'm not sure what she thought of it but I know my son enjoys me talking about her like that. 

The questions about me not doing my homework from him persisted and I moved the story along by telling him the times I got into fights with teachers about other stuff. I have a more than healthy problem with authority and when my teachers used their authority for bad I got into revolt. Most of the times it had nothing to do with me, but fuck with my classmates without being reasonable and I was objecting like I was in an American court room. I felt I had the moral imperative and that made most of my teachers throw me out of their classrooms. Not the building though mind you. But not all of them. A select few liked me for it. Especially my history teacher took a shine to me. He justifiably threw me out for not doing my homework more times than I can count but I did have his respect. When I graduated he has his doubts about me becoming a better student someday, but he loved having me in his class. He even gave me the best compliment I've ever received. He said I was always funny, but never hurtful with my jokes. 

Nevertheless I regret not doing my homework so many times. I regret that so many times my parents had to come over to my school to have a serious discussion about my work ethic and my doomed future if I kept going like I did. Everyone tried hard to make me see that I needed to change but I didn't. I did want them to be proud of the student I could be but that just wasn't me. 

Im a very, VERY big screw up that also has to fight authority, injustice and be funny without being hurtful. I'm not sure if that's enough, but that's who I am. 

My future isn't doomed though. I have the love of my son. I'm sure that actually is enough. For me it is anyway. 

Deborah

Ik heb een vrij moeizame basisschool periode gehad. Nu heb ik ook een vrij moeizame middelbare school periode gehad maar dat is wellicht iets voor een volgende keer. 

Ik heb in totaal op 5 basisscholen gezeten en dat is achteraf gezien toch best veel. Ik had problemen met gepest worden, sadistische leraressen en vooral het feit dat ik een erg slechte leerling was. Ik heb vaker in een hoekje alleen moeten zitten dan dat ik in een groepje zat. In dat hoekje zat ik frummelend met een vulpen die alleen maar vlekken maakte en omdat ik links ben nóg meer vlekken maakte. Ik was veel meer geïnteresseerd in de kleine balletjes die in een vulpen vulling zaten. Op de een of andere manier was op die school dat het coolste dat er was: een grote verzameling vulpen vulling balletjes. Op andere scholen was het weer cool als je van lijm een zo groot mogelijke bal wist te maken. Net zoals dat knikkeren van de een op de andere dag opeens weer populair was. Nu kon ik voor geen meter knikkeren dus dat was voor mij een goed moment om weer van school te wisselen. 

Toen ik naar de 8ste groep ging was het kennelijk knikker tijd want toen begon ik wederom aan een nieuwe school. Ongelofelijk maar waar, was ik opeens op de juiste plek. Ik werd niet gepest, ik had vriendjes én meisjes vonden mij opeens leuk. Ik weet nog steeds niet welke van de drie dingen het meest bijzonder was. Ik had voor het eerst een leraar in plaats van een lerares en hij had geduld met mij. Hij was zelf ook net nieuw dus dat schiep een band. Van al mijn andere jaren school weet ik weinig details meer maar van dat jaar weet ik nog van alles. De lessen, de pauzes en zelfs wat er op de muur hing. Oh, en de trend op die school was miniatuur pedaalemmers op je bureau voor je pennen. Die van mij had een spiegeltje in de deksel. 

Ik weet ook nog goed dat de leraar een belletje op zijn bureau had staan voor als hij stilte wilde. Niet omdat wij zo gehoorzaam waren, maar omdat als hij het rinkelende hij wel degelijk wat te zeggen had. 

Zo vertelde hij op een dag vol passie over de bedevaartstocht naar Santiago de Compostella en dat je een schelpje moest dragen zodat mensen wisten dat je die tocht liep. Bijna 25 jaar later en vooral dankzij hem wil ik nog steeds heel graag die tocht lopen. 

Niet lang nadat ik daar op school zat kreeg ik mijn eerste vriendinnetje. Ze was getint, met mooi lang donker haar en ze was meer gevormd dan alle andere meisje op school. Haar hormonen liepen wat harder dan alle anderen zal ik maar zeggen en dat uitte zich ook in haar gedrag. Ze wilde graag afspreken om samen te gaan zwemmen. Een afspraakje wat ik in mijn tienerjaren nog wel vaker gehad heb en nooit helemaal heb kunnen doorgronden. Het is inderdaad wel lekker om elkaar al bijna naakt te zien maar bij jongens kan dat een reactie opwekken die moeilijk te verbergen is in enkel een zwembroek. 

Gelukkig waren mijn ballen nog niet helemaal ingedaald toen ik met haar ging zwemmen want ze had een lichtpaars zwempak aan met allemaal korte ritsen op strategische plekken. Waarvan de meest strategische op haar linkser borst zat. Ik zie haar nu nog staan terwijl we stonden af te spoelen onder de douche en of ik niet naast haar wilde komen staan. Ik vond dat ik wel goed stond waar ik was, aan de overkant. Ik wist wel dat wat ik zag bijzonder was maar veel verder ging mijn koppie niet. Ze probeerde mij achteraf te zoenen maar dat wilde ik niet. Heel volwassen vertelde ik mijzelf dat ik daar nog te jong voor was.

Een week later op school, tijdens de pauze kwam ze voor mij staan. De bel ging en ze drukte mij vast tegen een muurtje. Iedereen liep naar binnen maar ik kon niet weg. Ze drukte haar mond op de mijne en probeerde haar tong naar binnen te werken. Ik duwde haar weg en zei niets, maar ik dacht 'gadverdamme'! Geschokt vertelde ik het aan mijn vrienden en die waren het met mij eens. Dat soort dingen hoor je niet te doen op het schoolplein, en toen was het ook meteen uit. Nog geen jaar later dacht ik eraan terug en vond ik mijzelf een eikel omdat ik dat toen niet durfde. Ik was namelijk enorm verliefd geworden in de brugklas op een meisje met prachtige lange rode krulharen. Ik ben nooit met haar gaan zwemmen maar heb haar wel gezoend. In de fietsenstalling van school, juist wél de perfecte plaats voor dat soort dingen. 

Afgelopen weekend, op koningsnacht, heb ik ook weer een meisje gezoend. Ze heeft dezelfde naam als het meisje dat mij tevergeefs probeerde te zoenen in de 8ste groep. De reden dat ik met haar aan de praat kwam was omdat ze mij tegen iemand anders horen zeggen dat ik op 5 basisscholen heb gezeten. Ze had er zelf op 4 verschillende gezeten en al pratende kwamen we achter nog veel meer kleine en grote overeenkomsten tussen ons tweeën. Ik vertelde haar over het meisje van vroeger en volgens mij was ze toen verkocht. Ze moest namelijk even naar het toilet maar ik mocht niet weggaan. Ik moest blijven wachten op haar zodat we verder konden kletsen. Mijn normaal gesproken compleet onwetende hoofd had eindelijk een hint begrepen en ik gloeide even van geluk. Opeens voelde ik mij niet meer schuldig dat ik stiekem naar de geschminkte vlaggetjes aan de bovenkant van haar borsten had zitten te gluren. Ze kwam terug met haar zus en die gaf mij een vrij afkeurende blik. Zo van 'dit is waar je net in het toilet zo enthousiast over was?' Maar dat kon ik wel hebben. Ze was toch al te laat, ze had het waarschijnlijk al in haar zus haar ogen gezien. Desondanks, toen we met zijn drieën om een uur of half vijf de tent uit werden geschopt, kon ik haar afkeuren nog proeven. Het kon ons allebei niet schelen. Zo stonden we in noord, op kruising bij een industrie terein en zusje nam met een zwaai die betekende 'laat ook maar zitten dan' afscheid van ons. 

Samen stonden we daar en ze dat ik met haar mee naar huis mocht. Ik hoefde niets te doen waar ik mij niet goed bij voelde. Opeens voelde het also ik weer met mijn rug tegen dat muurtje van school stond en wederom stond er een mooi donker meisje met dezelfde naam tegenover mij. In mijn hoofd ging een bel en in plaats van weg te rennen zoende ik haar. 

Daar op dat compleet verlaten kruispunt stonden we te zoenen met allebei onze fiets in de berm. Even later vroeg ze weer of ik mee ging naar huis. Ik voelde het muurtje weer in mijn rug en ik wilde zo graag ja zeggen, maar ergens voelde het toch niet helemaal goed. Ik zou willen zeggen dat het was omdat het pas net een paar dagen uit was met mijn vriendin maar dat was het niet. Ondanks de passie en aantrekkingskracht voelde ik mij niet genoeg op mijn gemak om zomaar met haar mee naar huis te gaan. Ik ben gewoon geen one night stand type. Ik denk dat ik kind genoeg ben om te beseffen dat ik daar niet volwassen genoeg voor ben. We namen na nog een paar flinke zoenen afscheid. Misschien zouden we elkaar nog een keer tegenkomen zei ze. Maar soms moet je de kleine momenten van heerlijkheid koesteren en niet meer aan tornen, dat kan alleen maar tegenvallen. Zodat als ik ooit die bedevaart loop richting Santiago de Compostella met mijn schelpje om mijn nek en ik op een avond in een Spaanse herberg lig... Dan, dan ik denk aan de twee dames met dezelfde naam. En niet denkend: wat als? Wat als ik die rits op haar zwempak durfde te openen? Wat als ik met haar mee naar huis durfde te gaan? Maar juist denkend: wat een geluk dat ik tweemaal een meisje heb mogen ontmoeten dat Deborah heet. 

Ik maakte het ooit uit met een vriendinnetje over de telefoon. Als ik mij niet vergis was mijn exacte tekst 'laat het ook maar zitten dan'. Lekker duidelijk ook. Ik ben niet trots op hoe ik dat destijds deed maar ik was wel opgelucht. 

Ik was per ongeluk in een relatie met haar beland en ik wist eigenlijk ook niet zo goed wat ik met haar aan het doen was. Ik kende haar al langer en vond haar altijd wel leuk enzo maar niet heel bijzonder. Mijn vrienden dachten daar anders over, ze geilden al een jaar of twee op haar en niemand had succes gehad. Dat vond ik wel weer heel interessant, wat zien zij wat ik niet zie?

Tijdens een feestje op een watersportvereniging probeerde ik maar eens wat bij haar. Dit waren het type feestje waar een kleine kantine dienst deed als zuiphonk voor ongeveer 20 tieners die allemaal strak stonden van de hormonen. Iedereen ging er volgens mij met de grootste intenties en natte dagdromen naartoe, maar er gebeurde zelden wat opwindends. 

Ik ging naast het meisje zitten dat al de hele avond de aandacht had van alle jongens en kletste wat. Ik had van een afstandje steeds zitten te bekijken hoe ze allemaal hun best hadden gedaan om stoer te doen voor haar en dat vermaakte mij wel. In plaats van stoer te doen vroeg ik of ze wel eens een vingertop massage had gehad. Ik had er nog nooit een gegeven maar ik wist dat als ik heel zachtjes met mijn vingertoppen over mijn eigen huid ging het wel lekker voelde. Het gaf als ik het bij mijzelf goed deed een beetje kippenvel en soms een rilling. 

Ze keek een beetje sceptisch, maar toen ik zei dat ik alleen haar onderarm nodig had vond ze het goed. Ik ging dus langzaam te werk op haar onderarm door mijn vingertoppen zo zachtjes mogelijk en met zo min mogelijk contact over haar huid te laten gaan. Ik werkte langzaam naar de binnenkant van haar elleboog toe, waar de huid bijzonder dun, zacht en gevoelig is. Dat was alles wat ik moest doen want 15 minuten later stonden we buiten te zoenen. Dat was wel lekker en na afloop kreeg ik allemaal opmerkingen over hoe goed ik het gedaan had. Ik deed maar wat maar het had wel succes gehad. Ik genoot vooral van het feit dat ik iets had gedaan wat die andere, veel stoerdere jongens niet konden. Hun ongeloof en jaloezie voelde wel fijn. Jongens waar ik tegenop keek waren jaloers op mij! Dus toen het meisje de volgende week wilde dat ik bij haar thuis kwam eten zei ik maar gewoon ja. Ik wist wederom niet zo goed wat ik aan het doen was maar in mijn achterhoofd zat de gedachte dat als zij mij echt leuk vond dat ik dan misschien wel eens in de buurt van seks kon komen. Dus ik op de fiets door de polders van Amstelveen naar Ouderkerk waar je ongeacht je richting altijd wind tegen hebt. Toen ik een stap binnen deed wist ik dat ik een enorme fout had gemaakt. Je hebt dat soms bij huizen. Er kan een bepaalde sfeer hangen die je meteen het koud zweet geven. In dit geval was het pure burgerlijkheid. Ik werd op de bank geplaatst naast moeder, schuin tegenover vader in een grote stoel en aan de andere kant broertje lief. Moeder was aan het koken. Vader begroete mij vriendelijk maar had de ijzeren blik van iemand die wist waar ik eigenlijk voor kwam. Om zijn lieve dochter te bevlekken en dat zou wat hem betreft nooit gebeuren. Broertje was een iets te slimme jongen voor zijn leeftijd en een wijsneus. Ik werd steeds nerveuzer en ik begon hard op mijn kaken te drukken. Ik was er achter gekomen dat wanneer ik dat deed ik aan de hoeken achterin van mijn kaken een kleine bolling kreeg en er zo iets mannelijker en stoerder uitzag. Althans, dat dacht ik in ieder geval. 

Gelukkig nam mijn meisje mij even mee om haar kamer te laten zien voordat het eten klaar was. Eenmaal op haar kamer kreeg ik een vrij passieloze zoen en daar moest ik het maar mee doen terwijl ze mij haar cd's liet zien. Het eten was klaar, wij stommelen naar beneden en mijn ongemakkelijke gevoelens werden alleen maar sterker. De tafel was iets te netjes gedekt en er werd mij haarfijn uitgelegd waar ik moest gaan zitten. Ik heb braafjes gegeten en de inquisitie van vader overleefd. Broertje staarde alleen maar. Vlak voor het eten klaar was kwam de mededeling dat ik en mijn meisje de afwas moesten doen. Ik vertelde gracieus dat dat geen enkel probleem was en dat ik het thuis ook vaak deed. Dat was gelul uiteraard. We hadden een afwasmachine thuis en die had ik zelfs nog nooit in of uitgeruimd. Alleen op zomervakantie deed ik wel eens de afwas dus ik bood snel aan om te drogen want dat is wel niet het betere klusje, het is wel het eenvoudigst. Na de afwas gingen we bij de rest van de familie zitten en dat was ook een verschrikking. Iedereen moest stil zijn terwijl we een spelshow van de tros aan het kijken waren. Moeder zei op een gegeven moment letterlijk 'gezellig he zo?' Broertje staart nog steeds zo af en toe naar mij en vraagt 'waarom doe je dat met je kaken?'  

Ik voelde mij enorm betrapt en ontkende het helemaal. Ik deed net of hij gek was en zat maar af te tellen tot ik weer weg kon. Dat mocht ik uiteindeljk en buiten kreeg ik wél een passievolle kus. Dat was genoeg voor mij om de hoop op seks levende te houden en zo ben ik nog wel 6 keer naar Ouderkerk gefietst. Maar ondanks de jaloezie van mijn vrienden dat ze mij wilde en niet hun en het eventuele uitzicht op seks... Ik had het wel gehad. Ik was met iemand die ik nooit heb zien zitten en dat was stom van mij. Toen ze op een zaterdag ochtend belde of het wel ok ging tussen ons wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen. Wat ik dan nu wel wilde! 'Nou... Laat het ook maar zitten dan' 

Dat was de laatste keer dat ik mijzelf een relatie in heb gewerkt waar ik helemaal niets in zag. Dat maakte het ook zo pijnlijk toen mijn relatie deze week uitging. Dat het niet uitmaakt wat haar broertje of zusje tegen je zegt want alles wat je gelukkig maakt zit in die ene mooie blik. 

Het is over, hoe verdrietig het ook is. Maar ik voel veel liever dit verdriet dan dat ik op een bank zit waar ik niet thuishoor. Door de polder heen fietsen was het toen helemaal niet waard, door centraal station sprinten om de laatse bus naar haar te pakken was het dat wel. Dat deed ik namelijk niet om mijn vrienden jaloers te maken, of omdat ik geen nee kom zeggen. Ik deed het omdat ik dan 30 minuten zou moeten wachten op de nachtbus en ik dus een half uur zou missen die ik met haar had kunnen doorbrengen. 

Het waren 30 heerlijke minuten schat. 

Er bestaat iets als het Streisand effect. Dit betekent zo ongeveer dat wanneer je iets probeert te verbergen of te verwijderen je juist de aandacht erop richt. Dit is vernoemd naar Barbra Streisand, die wilde een luchtfoto van haar huis op een website weg hebben. Dat zou namelijk inbreuk op haar privacy zijn. Maar door te proberen de foto van het internet te halen kwam ze in het nieuws en zo kwam haar huis juist nog veel meer in de belangstelling te staan en wist iedereen waar ze woonde. 

Iets verwijderen van het internet is lastig, maar een moment verwijderen... Dat is onmogelijk. Hoe graag je het ook zou willen. Ik weet zeker dat iedereen wel iets kan bedenken wat hij of zij liever niet had gedaan en kon wegvegen uit de geschiedenis. Ik heb die gedachte echter iets te vaak en dat is meestal omdat ik een slokje teveel op had. Alcohol is voor mij een soort waarheids serum en al mijn andere inhibities smelten dan ook als sneeuw voor de zon. Dat maakt mij best een leuk iemand om mee te drinken, ik wordt nooit agressief, maar ik kan een beetje loslippig zijn. Ik verklaar bijvoorbeeld graag de liefde aan mijn vrienden als ik een slokje op heb of vertel iets te persoonlijke dingen over mijzelf. Dat beperkt zich overigens niet alleen tot gesprekken die ik met mensen in het echt heb. Als ik gedronken heb is mijn mobiele telefoon mijn grootste vijand. Ik kan nogal weleens dingen sturen die ik nuchter nooit zou sturen. Zo heb ik laatst nog midden in de nacht een berichtje naar een meisje gestuurd met een allemaal verzonnen dieren feitjes met als afsluiter: ik dacht aan je en ik wist niet wat ik moest zeggen dus dat heb ik maar geschreven. 

Haar antwoord kwam de volgende dag als volgt: ik weet niet hoe ik hier op moet reageren. probeer volgende keer hallo te zeggen of hoe gaat het met je?

Goed advies van iemand die ik nu waarschijnlijk nooit meer ga zien. 

Het was een beetje pijnlijk maar misschien moet ik hem toch niet willen vergeten. Misschien als ik de volgende keer een slokje op heb zeg ik inderdaad 'hoe gaat het met je' in plaats van te vertellen over hoe de tango gebaseerd is op de zwemwijze van haaien. 

Van al mijn dronken foutjes heb ik wat geleerd. Ik voel bij sommige nog steeds een bal in mijn maag als ik eraan terugdenk maar misschien had het zo moeten zijn. 

Trouwens, als ik nuchter ben maak ik ook veel te veel slechte beslissingen. Zeg ik iets wat ik niet had moeten zeggen of doe ik iets waar ik, meestal meteen, weer spijt van heb. Die zijn alleen wat minder grappig. Ik weet niet hoe iedereen is in beschonken staat maar ik weet wel dat iedereen dat gevoel kent. We hebben allemaal andere mensen gekwetst, of onszelf. Expres of niet expres, eenmalig of structureel, gemeend of niet gemeend.  

Ook in die fouten, hopelijk, zit iets waar we van kunnen leren en dus misschien zou ik die ook niet moeten willen verwijderen uit de collectieve herrinnering. 

Als dat zo is blijft er niet veel meer over om weg te willen vagen. Ik zou, ondanks even die bal in mijn buik, tevreden moeten zijn. Waarom heb ik dan tóch zo het gevoel dat ik iets wil vergeten? 

En dan herinner ik mij opeens weer dat ik in een ziekenhuis zat. In een klein kantoortje, te klein om mijn hele familie in te passen maar daar zaten we toch. Er was een vrouw aan het praten en ik probeerde aantekeningen te maken over wat ze vertelde. Ze sprak tegen mijn moeder die naast mij zat. Mijn moeder zei niets, maar opeens begon mijn zus heel hard te huilen. Ik durfde niet te kijken. 

Door haar tranen heen hoorde ik haar zeggen dat mama nu niet op haar bruiloft kon komen. Want twee maanden later zou ze dood zijn. 

Mijn aller liefste zus, haar gehuil zou ik het aller liefst willen vergeten. 

Maar hoe zeer ik het ook probeer, hoe meer ik eraan denk. Het gaat nooit weg.