Er bestaat iets als het Streisand effect. Dit betekent zo ongeveer dat wanneer je iets probeert te verbergen of te verwijderen je juist de aandacht erop richt. Dit is vernoemd naar Barbra Streisand, die wilde een luchtfoto van haar huis op een website weg hebben. Dat zou namelijk inbreuk op haar privacy zijn. Maar door te proberen de foto van het internet te halen kwam ze in het nieuws en zo kwam haar huis juist nog veel meer in de belangstelling te staan en wist iedereen waar ze woonde. 

Iets verwijderen van het internet is lastig, maar een moment verwijderen... Dat is onmogelijk. Hoe graag je het ook zou willen. Ik weet zeker dat iedereen wel iets kan bedenken wat hij of zij liever niet had gedaan en kon wegvegen uit de geschiedenis. Ik heb die gedachte echter iets te vaak en dat is meestal omdat ik een slokje teveel op had. Alcohol is voor mij een soort waarheids serum en al mijn andere inhibities smelten dan ook als sneeuw voor de zon. Dat maakt mij best een leuk iemand om mee te drinken, ik wordt nooit agressief, maar ik kan een beetje loslippig zijn. Ik verklaar bijvoorbeeld graag de liefde aan mijn vrienden als ik een slokje op heb of vertel iets te persoonlijke dingen over mijzelf. Dat beperkt zich overigens niet alleen tot gesprekken die ik met mensen in het echt heb. Als ik gedronken heb is mijn mobiele telefoon mijn grootste vijand. Ik kan nogal weleens dingen sturen die ik nuchter nooit zou sturen. Zo heb ik laatst nog midden in de nacht een berichtje naar een meisje gestuurd met een allemaal verzonnen dieren feitjes met als afsluiter: ik dacht aan je en ik wist niet wat ik moest zeggen dus dat heb ik maar geschreven. 

Haar antwoord kwam de volgende dag als volgt: ik weet niet hoe ik hier op moet reageren. probeer volgende keer hallo te zeggen of hoe gaat het met je?

Goed advies van iemand die ik nu waarschijnlijk nooit meer ga zien. 

Het was een beetje pijnlijk maar misschien moet ik hem toch niet willen vergeten. Misschien als ik de volgende keer een slokje op heb zeg ik inderdaad 'hoe gaat het met je' in plaats van te vertellen over hoe de tango gebaseerd is op de zwemwijze van haaien. 

Van al mijn dronken foutjes heb ik wat geleerd. Ik voel bij sommige nog steeds een bal in mijn maag als ik eraan terugdenk maar misschien had het zo moeten zijn. 

Trouwens, als ik nuchter ben maak ik ook veel te veel slechte beslissingen. Zeg ik iets wat ik niet had moeten zeggen of doe ik iets waar ik, meestal meteen, weer spijt van heb. Die zijn alleen wat minder grappig. Ik weet niet hoe iedereen is in beschonken staat maar ik weet wel dat iedereen dat gevoel kent. We hebben allemaal andere mensen gekwetst, of onszelf. Expres of niet expres, eenmalig of structureel, gemeend of niet gemeend.  

Ook in die fouten, hopelijk, zit iets waar we van kunnen leren en dus misschien zou ik die ook niet moeten willen verwijderen uit de collectieve herrinnering. 

Als dat zo is blijft er niet veel meer over om weg te willen vagen. Ik zou, ondanks even die bal in mijn buik, tevreden moeten zijn. Waarom heb ik dan tóch zo het gevoel dat ik iets wil vergeten? 

En dan herinner ik mij opeens weer dat ik in een ziekenhuis zat. In een klein kantoortje, te klein om mijn hele familie in te passen maar daar zaten we toch. Er was een vrouw aan het praten en ik probeerde aantekeningen te maken over wat ze vertelde. Ze sprak tegen mijn moeder die naast mij zat. Mijn moeder zei niets, maar opeens begon mijn zus heel hard te huilen. Ik durfde niet te kijken. 

Door haar tranen heen hoorde ik haar zeggen dat mama nu niet op haar bruiloft kon komen. Want twee maanden later zou ze dood zijn. 

Mijn aller liefste zus, haar gehuil zou ik het aller liefst willen vergeten. 

Maar hoe zeer ik het ook probeer, hoe meer ik eraan denk. Het gaat nooit weg.