Ik heb in totaal op 5 basisscholen gezeten en dat is achteraf gezien toch best veel. Ik had problemen met gepest worden, sadistische leraressen en vooral het feit dat ik een erg slechte leerling was. Ik heb vaker in een hoekje alleen moeten zitten dan dat ik in een groepje zat. In dat hoekje zat ik frummelend met een vulpen die alleen maar vlekken maakte en omdat ik links ben nóg meer vlekken maakte. Ik was veel meer geïnteresseerd in de kleine balletjes die in een vulpen vulling zaten. Op de een of andere manier was op die school dat het coolste dat er was: een grote verzameling vulpen vulling balletjes. Op andere scholen was het weer cool als je van lijm een zo groot mogelijke bal wist te maken. Net zoals dat knikkeren van de een op de andere dag opeens weer populair was. Nu kon ik voor geen meter knikkeren dus dat was voor mij een goed moment om weer van school te wisselen.
Toen ik naar de 8ste groep ging was het kennelijk knikker tijd want toen begon ik wederom aan een nieuwe school. Ongelofelijk maar waar, was ik opeens op de juiste plek. Ik werd niet gepest, ik had vriendjes én meisjes vonden mij opeens leuk. Ik weet nog steeds niet welke van de drie dingen het meest bijzonder was. Ik had voor het eerst een leraar in plaats van een lerares en hij had geduld met mij. Hij was zelf ook net nieuw dus dat schiep een band. Van al mijn andere jaren school weet ik weinig details meer maar van dat jaar weet ik nog van alles. De lessen, de pauzes en zelfs wat er op de muur hing. Oh, en de trend op die school was miniatuur pedaalemmers op je bureau voor je pennen. Die van mij had een spiegeltje in de deksel.
Ik weet ook nog goed dat de leraar een belletje op zijn bureau had staan voor als hij stilte wilde. Niet omdat wij zo gehoorzaam waren, maar omdat als hij het rinkelende hij wel degelijk wat te zeggen had.
Zo vertelde hij op een dag vol passie over de bedevaartstocht naar Santiago de Compostella en dat je een schelpje moest dragen zodat mensen wisten dat je die tocht liep. Bijna 25 jaar later en vooral dankzij hem wil ik nog steeds heel graag die tocht lopen.
Niet lang nadat ik daar op school zat kreeg ik mijn eerste vriendinnetje. Ze was getint, met mooi lang donker haar en ze was meer gevormd dan alle andere meisje op school. Haar hormonen liepen wat harder dan alle anderen zal ik maar zeggen en dat uitte zich ook in haar gedrag. Ze wilde graag afspreken om samen te gaan zwemmen. Een afspraakje wat ik in mijn tienerjaren nog wel vaker gehad heb en nooit helemaal heb kunnen doorgronden. Het is inderdaad wel lekker om elkaar al bijna naakt te zien maar bij jongens kan dat een reactie opwekken die moeilijk te verbergen is in enkel een zwembroek.
Gelukkig waren mijn ballen nog niet helemaal ingedaald toen ik met haar ging zwemmen want ze had een lichtpaars zwempak aan met allemaal korte ritsen op strategische plekken. Waarvan de meest strategische op haar linkser borst zat. Ik zie haar nu nog staan terwijl we stonden af te spoelen onder de douche en of ik niet naast haar wilde komen staan. Ik vond dat ik wel goed stond waar ik was, aan de overkant. Ik wist wel dat wat ik zag bijzonder was maar veel verder ging mijn koppie niet. Ze probeerde mij achteraf te zoenen maar dat wilde ik niet. Heel volwassen vertelde ik mijzelf dat ik daar nog te jong voor was.
Een week later op school, tijdens de pauze kwam ze voor mij staan. De bel ging en ze drukte mij vast tegen een muurtje. Iedereen liep naar binnen maar ik kon niet weg. Ze drukte haar mond op de mijne en probeerde haar tong naar binnen te werken. Ik duwde haar weg en zei niets, maar ik dacht 'gadverdamme'! Geschokt vertelde ik het aan mijn vrienden en die waren het met mij eens. Dat soort dingen hoor je niet te doen op het schoolplein, en toen was het ook meteen uit. Nog geen jaar later dacht ik eraan terug en vond ik mijzelf een eikel omdat ik dat toen niet durfde. Ik was namelijk enorm verliefd geworden in de brugklas op een meisje met prachtige lange rode krulharen. Ik ben nooit met haar gaan zwemmen maar heb haar wel gezoend. In de fietsenstalling van school, juist wél de perfecte plaats voor dat soort dingen.
Afgelopen weekend, op koningsnacht, heb ik ook weer een meisje gezoend. Ze heeft dezelfde naam als het meisje dat mij tevergeefs probeerde te zoenen in de 8ste groep. De reden dat ik met haar aan de praat kwam was omdat ze mij tegen iemand anders horen zeggen dat ik op 5 basisscholen heb gezeten. Ze had er zelf op 4 verschillende gezeten en al pratende kwamen we achter nog veel meer kleine en grote overeenkomsten tussen ons tweeën. Ik vertelde haar over het meisje van vroeger en volgens mij was ze toen verkocht. Ze moest namelijk even naar het toilet maar ik mocht niet weggaan. Ik moest blijven wachten op haar zodat we verder konden kletsen. Mijn normaal gesproken compleet onwetende hoofd had eindelijk een hint begrepen en ik gloeide even van geluk. Opeens voelde ik mij niet meer schuldig dat ik stiekem naar de geschminkte vlaggetjes aan de bovenkant van haar borsten had zitten te gluren. Ze kwam terug met haar zus en die gaf mij een vrij afkeurende blik. Zo van 'dit is waar je net in het toilet zo enthousiast over was?' Maar dat kon ik wel hebben. Ze was toch al te laat, ze had het waarschijnlijk al in haar zus haar ogen gezien. Desondanks, toen we met zijn drieën om een uur of half vijf de tent uit werden geschopt, kon ik haar afkeuren nog proeven. Het kon ons allebei niet schelen. Zo stonden we in noord, op kruising bij een industrie terein en zusje nam met een zwaai die betekende 'laat ook maar zitten dan' afscheid van ons.
Samen stonden we daar en ze dat ik met haar mee naar huis mocht. Ik hoefde niets te doen waar ik mij niet goed bij voelde. Opeens voelde het also ik weer met mijn rug tegen dat muurtje van school stond en wederom stond er een mooi donker meisje met dezelfde naam tegenover mij. In mijn hoofd ging een bel en in plaats van weg te rennen zoende ik haar.
Daar op dat compleet verlaten kruispunt stonden we te zoenen met allebei onze fiets in de berm. Even later vroeg ze weer of ik mee ging naar huis. Ik voelde het muurtje weer in mijn rug en ik wilde zo graag ja zeggen, maar ergens voelde het toch niet helemaal goed. Ik zou willen zeggen dat het was omdat het pas net een paar dagen uit was met mijn vriendin maar dat was het niet. Ondanks de passie en aantrekkingskracht voelde ik mij niet genoeg op mijn gemak om zomaar met haar mee naar huis te gaan. Ik ben gewoon geen one night stand type. Ik denk dat ik kind genoeg ben om te beseffen dat ik daar niet volwassen genoeg voor ben. We namen na nog een paar flinke zoenen afscheid. Misschien zouden we elkaar nog een keer tegenkomen zei ze. Maar soms moet je de kleine momenten van heerlijkheid koesteren en niet meer aan tornen, dat kan alleen maar tegenvallen. Zodat als ik ooit die bedevaart loop richting Santiago de Compostella met mijn schelpje om mijn nek en ik op een avond in een Spaanse herberg lig... Dan, dan ik denk aan de twee dames met dezelfde naam. En niet denkend: wat als? Wat als ik die rits op haar zwempak durfde te openen? Wat als ik met haar mee naar huis durfde te gaan? Maar juist denkend: wat een geluk dat ik tweemaal een meisje heb mogen ontmoeten dat Deborah heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten