Valerie

Ik weet niet meer zo goed waarom ik zo enorm verliefd werd op het meisje uit mijn klas. Ze was ontzettend mooi maar dat is, in mijn geval, niet genoeg om diep verliefd op iemand te worden. Ze had iets onbeschrijfelijks waardoor ik heel graag constant dichtbij haar wilde zijn. Daar zorgde ik dan ook voor door bijvoorbeeld nonchalant te suggeren dat wij dat werkstuk voor Nederlands best samen zouden kunnen maken of zoiets. Al die tijd die we op school samen doorbrachten was niet genoeg voor mij, ik wilde meer. Er was echter een klein probleem... Haar vriendje. Ik had hem een paar keer ontmoet en was een typische hockey lul. Die ken ik maar al goed omdat ik ook op hockey zat en omringd werd door hockey lullen. Ik was er zelf uiteraard geen. Toegeven dat mijn team genoten namen als Lodewijk en Egbert hadden, maar wij waren het coole alternatieve team. Althans dat vertel ik mijzelf, en anderen, altijd. Haar vriendje was niet altijd even lief voor haar en meerdere keren leek het er op dat het uit zou gaan. Zij vertelde mij over haar problemen met hem en ik luisterde. Volgens mij gaf ik dan nog oprecht advies ook. Ik was dan wel smoorverliefd maar om nou expres iets te zeggen waardoor ze het zou uitmaken kon ik niet over mijn hart krijgen. De term was er toen nog niet maar ik zat tot mijn oksels diep in de "friend zone" en ik kon er niet uit komen. Ik deed mijn best om aardig tegen haar te zijn, haar mee te nemen naar de bioscoop maar meer deed ik niet. Ik verwachte dat ze al mijn aandacht en gestes wel begreep en dan op een dag mijn hand vast zou houden en dan waren we opeens een stel. Dat gebeurde uiteraard niet. Niet omdat ze een vriendje had maar omdat ik niet duidelijk durfde te zijn. Had ik maar een keertje tegen haar durven te zeggen dat ik verliefd op haar was. Waarschijnlijk had ze mij dan lief afgewezen maar dan zat ik hier niet nu 20 jaar later mij nog af te vragen of er ooit misschien iets had kunnen zijn tussen ons. Gisteravond, op een nieuwjaars feest ontmoette ik een meisje wat mij aan die situatie van zo lang geleden deed denken. Het feestje was hartstikke gezellig en ik raakte aan de praat met een meisje waarvan ik meteen het idee kreeg dat zij mij leuk vond. Tot voor kort werd ik daar meteen zenuwachtig van. Ik ging dan proberen te bedenken of ze iemand is waar ik een relatie mee zou kunnen hebben. Iemand die aan mijn familie kan voorstellen. Zou ze van dezelfde muziek en films houden als ik? Zou ze het vervelend vinden dat ik zo van sport houdt? Dat ging allemaal dan door mijn hoofd voordat ik iets durfde te doen. Nu dacht ik: de kans dat ik met haar kan zoenen vanavond is groot en dat is wel leuk! Niet meer en niet minder. Niet lang daarna stonden we inderdaad te zoenen en mijn gedachten over een relatie en al die bijzaken kwamen mijn hoofd niet in. We hadden lol en dat was allemaal perfect geweest als ik niet vlak daarna naast een heel ander meisje kwam te zitten. Ik stelde mij voor, ze keek mij aan en in een seconde voelde ik mij weer als op de middelbare school. Ik zou haar bijna willen vragen of ze een werkstuk moest maken waar ze hulp bij nodig had want ik wilde bij haar zijn. Haar ogen, haar uitstraling betoverde mij. Ik kon er niets aan doen en toen hadden we nog niet meer dan een paar zinnen gesproken. Bijna tegelijkertijd voelde ik mij opeens ontzettend betrapt en schuldig. Ik had namelijk net met iemand staan zoenen en nu zat ik daar naast haar vlinders in mijn buik te tellen. Dat voelde niet goed. Dus de rest van de avond heb ik haar een beetje ontweken maar ik kon het niet laten om soms toch nog even een blik met haar uit te wisselen. Ik maakte een beslissing. Ik ging een klein briefje voor haar schrijven. Dat kon ik haar dan stiekem geven voordat ik weg ging. Het was geen goede beslissing, maar ik kan wel zeggen dat in plaats van zo lang geleden ik helemaal niets deed ik nu haar, op een onsympathieke manier, liet weten dat ze indruk op mij heeft gemaakt. Daar hoef ik mij over 20 jaar geen zorgen over te maken als ik, met genot, nog eens aan haar terug denk.